Leczenie farmakologiczne migreny może być doraźne (abortywne) lub prewencyjne (profilaktyczne), a chorzy z częstymi napadami mogą wymagać obu form terapii. Celami leczenia doraźnego są szybkie i trwałe przerwanie napadu, zapobieżenie nawrotom oraz powrót chorego do funkcjonowania sprzed napadu. Z kolei leczenie prewencyjne ma na celu zmniejszenie częstości i nasilenia napadów, a także skrócenie czasu ich trwania. Peptyd związany z genem kalcytoniny (calcitonin generelated peptide, CGRP) jest neuropeptydem odgrywającym istotną rolę w patofizjologii migreny. Pierwszym antagonistą receptora CGRP badanym u chorych na migrenę był olcegepant. Chociaż w badaniach klinicznych potwierdzono skuteczność antagonistów CGRP w leczeniu migreny, dalsze prace nad nimi zostały wstrzymane z uwagi na obawy dotyczące toksycznego wpływu na wątrobę. W ostatnich kilku latach opracowano nową generację gepantów. Skuteczność rimegepantu i ubrogepantu w leczeniu doraźnym oraz atogepantu i rimegepantu w profilaktyce migreny potwierdzono w randomizowanych badaniach trzeciej fazy kontrolowanych placebo. Najczęstszymi objawami ubocznymi związanymi z leczeniem były nudności i zaparcia. Nie odnotowano dotąd objawów ubocznych ze strony układu sercowo-naczyniowego ani wątroby. Antagoniści receptora CGRP nie obkurczają naczyń. Gepanty mogą być podawane pacjentom ze schorzeniami układu sercowo-naczyniowego, u których przeciwwskazane są tryptany. Wyniki badań skuteczności i bezpieczeństwa stosowania antagonistów CGRP są obiecujące – istnieje nadzieja, że poszerzą one możliwości efektywnego doraźnego i prewencyjnego leczenia migreny.