Cel badania: Porównanie stężeń IL-12 i IL-23 w surowicy krwi zdrowych ochotników oraz pacjentów ze stwardnieniem rozsianym w odniesieniu do ich funkcji poznawczych. Materiał i metody: Do badania włączono 21 pacjentów ze stwardnieniem rozsianym i 21 zdrowych osób, dopasowanych pod względem wieku i płci. U wszystkich badanych funkcje poznawcze zostały ocenione przy pomocy Montreal Cognitive Assessment (MoCA), testu Becka i Pittsburgh Sleep Quality Index (PSQI). U wszystkich uczestników oznaczono stężenie IL-12 i IL-23 we krwi metodą immunoenzymatyczną. Wyniki: Stężenie IL-12 wyniosło w grupach badanej i kontrolnej odpowiednio 1,61 ± 4,61 pg/ml i 1,78 ± 3,54 pg/ml, p = 0,5009, natomiast stężenie IL-23 – odpowiednio 19,04 ± 75,50 pg/ml i 5,50 ± 14,4 pg/ml, p = 0,5170. Wykazano istotną różnicę między grupami kontrolną i badaną w teście funkcji poznawczych MoCA (odpowiednio 28 i 24 pkt, p < 0,0001). Nie wykazano istotnej różnicy w teście Becka i PSQI między grupą badaną i kontrolną, podobnie nie stwierdzono istotnej korelacji między stężeniami IL-12/IL-23 a psychologiczną oceną. Wnioski i implikacje kliniczne: Otrzymane wyniki wskazują, że IL-12 i IL-23 mogą nie odgrywać roli w rozwoju zaburzeń poznawczych. Obecność zaburzeń funkcji poznawczych u pacjentów ze stwardnieniem rozsianym może mieć wartość przesiewową w zapobieganiu ich poznawczej deterioryzacji.