Psychogenne napady rzekomopadaczkowe stanowią istotny problem kliniczny. Są definiowane jako napadowo występujące objawy ruchowe, czuciowe, autonomiczne, poznawcze i behawioralne, które przypominają napady padaczkowe, jednak nie są spowodowane zmianami w aktywności bioelektrycznej mózgu, tylko złożonymi czynnikami neuropsychiatrycznymi. Trafna diagnoza i leczenie psychogennych napadów rzekomopadaczkowych wymagają interdyscyplinarnego podejścia, opartego na współpracy neurologów, psychologów i psychiatrów. Celem publikacji jest prezentacja aktualnej wiedzy i przeglądu badań na temat psychogennych napadów rzekomopadaczkowych. W artykule przedstawiono epidemiologię i pozycję nozologiczną napadów o podłożu psychogennym, które w międzynarodowych klasyfikacjach chorób są zaliczane do kręgu zaburzeń dysocjacyjnych albo zaburzeń z objawami somatycznymi. Opisano mechanizmy napadów psychogennych, czynniki prowokujące oraz próby klasyfikacji pod względem obrazu klinicznego, a także semiologię najczęstszych incydentów napadowych i kryteria rozpoznawania psychogennych napadów rzekomopadaczkowych. Zaprezentowano wyniki dotyczące użyteczności badań stosowanych w procesie diagnostycznym przy podejrzeniu incydentów o podłożu psychogennym: badania EEG i wideo-EEG, badania neuroobrazowego, badań laboratoryjnych i badania psychologicznego. Zwrócono uwagę na trudności diagnostyczne wynikające ze współwystępowania psychogennych napadów rzekomopadaczkowych i padaczki. Przedstawiono też rekomendacje ekspertów odnoszące się do możliwych metod leczenia, uwzględniających farmako- i psychoterapię.