Liszaj śluzowaty twardzinowy (scleromyxedema) jest rzadką przewlekłą chorobą zaliczaną do grupy mucynoz. Rozpoznanie ustala się, gdy spełnione są cztery kryteria: występowanie grudkowej liszajowatej wysypki skórnej o typowej lokalizacji, cechy liszaja śluzowatego twardzinowego w biopsji skóry (w tym gromadzenie mucyny w skórze, proliferacja wrzecionowatych fibroblastów i wzmożona synteza kolagenu), obecność monoklonalnej gammapatii we krwi obwodowej oraz brak dysfunkcji tarczycy. U 60–90% pacjentów występują dodatkowo objawy pozaskórne, w tym powikłania neurologiczne choroby, które pojawiają się u 10–15% z nich. Etiologia scleromyxedema jest nieznana, a terapią, która obecnie daje najlepsze efekty, są dożylne wlewy immunoglobulin (IVIg). W pracy przedstawiony został przypadek 64-letniego pacjenta z liszajem śluzowatym twardzinowym rozpoznanym 14 lat wcześniej, leczonym wlewami IVIg, który został przyjęty z powodu przemijającej afazji, a następnie afazji z niedowładem prawostronnym, leczonego trombolitycznie (mimo braku w neuroobrazowaniu zmian typowych dla niedokrwienia) z dobrym efektem.