Celem pracy jest przedstawienie aktualnych poglądów dotyczących wpływu poudarowych zaburzeń poznawczych na zdolność prowadzenia pojazdów oraz praktyk diagnostycznych w tym zakresie. Na wstępie krótko zaprezentowano neuropsychologiczne konsekwencje udaru mózgu. W tej części pracy skupiono się przede wszystkim na deficytach wzrokowo-przestrzennych i dysfunkcjach wykonawczych. Spośród tych deficytów zespół pomijania stronnego (nazywany też w polskim piśmiennictwie zespołem zaniedbywania połowiczego), któremu często towarzyszy anozognozja, może w największym stopniu obniżać zdolność do prowadzenia pojazdu, co z kolei stanowi zagrożenie dla bezpieczeństwa. Następnie omówiono podejścia do oceny sprawności kierowania pojazdem u pacjenta po udarze mózgu: ocenę w ruchu drogowym, ocenę z użyciem symulatora i badanie kliniczne skupiające się na funkcjonowaniu poznawczym. Szczegółowo opisano rolę oceny funkcji poznawczych w przewidywaniu sprawności prowadzenia pojazdu. Najodpowiedniejszym w tym kontekście testem przesiewowym wydaje się Test Rysowania Zegara, gdyż angażuje on zarówno funkcje wzrokowo-przestrzenne, jak i wykonawcze. Test Łączenia Punktów jest najpopularniejszą miarą pamięci operacyjnej w badaniach kierowców, gdyż wymaga przeszukiwania wzrokowego oraz szybkości psychomotorycznej. Do popularnych testów należy ponadto Test Figury Złożonej Reya, który angażuje zarówno funkcje wzrokowo-przestrzenne, jak i wykonawcze oraz może służyć jako miara pamięci wzrokowo-przestrzennej. W końcowej części pracy omówiono aspekty prawne z odniesieniem do praktyk stosowanych w Wielkiej Brytanii, Belgii, Szwecji i Niemczech. W Polsce brakuje szczegółowych standardów oceny zdolności do prowadzenia pojazdów u osoby po udarze mózgu.

prowadzenie pojazdu, testy neuropsychologiczne, funkcje wykonawcze, sprawność psychomotoryczna, uwaga, przetwarzanie przestrzenne