Wprowadzenie: Diagnoza różnicowa wariantu behawioralnego otępienia czołowo-skroniowego stanowi wyzwanie dla neurologów i psychiatrów. Niektóre zaburzenia zachowania, przykładowo apatia, występują bowiem zarówno w tej chorobie, jak i w schorzeniach psychicznych, a więc nie są swoiste. Cel: Praca ma na celu przedstawienie diagnostyki różnicowej otępienia czołowo-skroniowego i zaburzeń psychicznych. Omówienie: Zaburzenia zachowania obecne w wariancie behawioralnym otępienia czołowo-skroniowego pojawiają się też w schorzeniach psychiatrycznych. Objawy psychotyczne, apatia i nieadekwatne zachowania są typowe dla schizofrenii, a zaburzenia uwagi oraz impulsywność – dla rozpoznania zaburzeń uwagi z nadpobudliwością. Zachowania powtarzane występują w spektrum zaburzeń obsesyjno-kompulsywnych. Rozhamowanie obserwuje się w manii w przebiegu choroby afektywnej dwubiegunowej. Wszystkie wymienione rozpoznania psychiatryczne muszą zostać uwzględnione w diagnostyce różnicowej wariantu behawioralnego otępienia czołowo- -skroniowego. W schorzeniu tym stwierdza się zaburzenia językowe i większe nasilenie trudności w zakresie funkcji wykonawczych i poznania społecznego. Obecność objawów neurologicznych – w postaci zaburzeń gałkoruchowych, objawów dysfunkcji górnego/dolnego neuronu ruchowego czy bradykinezji – może znacząco ułatwić diagnozę. W badaniach kontrolnych odnotowuje się spadek sprawności funkcjonalnej. Wnioski: Diagnostyka różnicowa wymaga integracji danych behawioralnych i oceny neuropsychologicznej z wynikami badania neurologicznego i badań neuroobrazowych. W przypadkach wątpliwych, przy negatywnych wynikach badania genetycznego, tylko długoterminowa obserwacja może pozwolić na potwierdzenie rozpoznania wariantu behawioralnego otępienia czołowo-skroniowego lub zespołu fenokopii otępienia czołowo-skroniowego.

otępienie czołowo-skroniowe, schizofrenia, funkcje wykonawcze, zachowanie, choroba afektywna dwubiegunowa