Hiponatremia to najczęstsze zaburzenie jonowe stwierdzane u pacjentów w ciężkim stanie neurologicznym, wpływające w znacznym stopniu na wzrost śmiertelności. Zarówno mózgowy zespół utraty soli, jak i zespół nieadekwatnego wydzielania wazopresyny manifestują się hiponatremią; wykazują przy tym wiele podobieństw w obrazie klinicznym i wynikach badań laboratoryjnych. Z uwagi na odmienny proces diagnostyczno-leczniczy błędna diagnoza może stanowić wielkie niebezpieczeństwo dla chorego. Leczenie zespołu nieadekwatnego wydzielania wazopresyny wiąże się m.in. z restrykcją podaży płynów, ponieważ hiponatremia powstaje wskutek nadmiaru wolnej wody w organizmie. W przypadku mózgowego zespołu utraty soli nasilona utrata sodu z moczem stanowi główny patomechanizm hiponatremii, stąd leczenie polega na suplementacji sodu i podaży płynów. Autorzy przedstawiają przypadek 16-letniego pacjenta leczonego operacyjnie na Oddziale Neurochirurgii Wojewódzkiego Centrum Medycznego w Opolu z powodu ciężkiego urazu czaszkowo-mózgowego, w następstwie którego w ósmej dobie doszło do rozwoju mózgowego zespołu utraty soli. Omówiono proces diagnostyczno-leczniczy, diagnostykę różnicową, a także przegląd literatury. Zdaniem autorów informacje zawarte w artykule okażą się pomocne w diagnostyce i leczeniu hiponatremii u pacjentów w ciężkim stanie neurologicznym.