Choroba Parkinsona należy do chorób neurozwyrodnieniowych i charakteryzuje się typowymi objawami ruchowymi oraz szeregiem objawów pozaruchowych, spośród których coraz większe zainteresowanie badaczy zyskują zaburzenia kontroli impulsów, cechujące się niemożnością oparcia się pokusom, impulsom lub popędom, mimo ich możliwej szkodliwości dla chorego lub osób w jego otoczeniu. Do najczęściej podejmowanych czynności kompulsywnych należą: patologiczny hazard, hiperseksualność, zakupoholizm oraz nadmierne objadanie się. Częstość występowania zaburzeń kontroli impulsów jest bardzo zróżnicowana w zależności od kraju, w którym przeprowadzono badanie, co może wynikać zarówno z czynników kulturowych, socjoekonomicznych, jak i z zastosowanych metod badawczych. Za główne czynniki ryzyka rozwoju zaburzeń kontroli impulsów uważa się stosowanie nieergotaminowych agonistów dopaminy, a w mniejszym stopniu L-dopy w dużych dawkach i innych leków przeciwparkinsonowskich. Również młody wiek chorych, płeć męska oraz wczesny wiek zachorowania na chorobę Parkinsona zwiększają ryzyko rozwoju zaburzeń tego typu. Prawdopodobnym podłożem zaburzeń kontroli impulsów jest stan nadmiernej stymulacji dopaminergicznej w obrębie szlaku mezolimbicznego i sieci czołowo- -prążkowiowej. Postępowanie w zaburzeniach kontroli impulsów jest szczególnie trudne ze względu na możliwe pogorszenie objawów ruchowych choroby Parkinsona. Podstawową strategią pozostaje zmniejszenie dawki, odstawienie lub zmiana agonisty dopaminy na inny lek. W razie braku skuteczności interwencji tego rodzaju wskazane jest dołączenie do terapii atypowych leków przeciwpsychotycznych lub leków przeciwpadaczkowych. Biorąc pod uwagę niską wykrywalność zaburzeń kontroli impulsów i ich potencjalnie katastrofalny wpływ na życie osobiste i rodzinne chorych, każdy lekarz prowadzący pacjentów z chorobą Parkinsona powinien zachować szczególną czujność pod kątem występowania zaburzeń tego typu.

zaburzenia kontroli impulsów, ICD, choroba Parkinsona, objawy pozaruchowe, agoniści dopaminy