Padaczka należy do najczęstszych schorzeń ośrodkowego układu nerwowego i dotyka około 50 mln ludzi na świecie. Jest to heterogenna jednostka chorobowa, związana z różnymi manifestacjami klinicznymi i objawami współistniejącymi (takimi jak zaburzenia neurorozwojowe), co warunkuje różną odpowiedź na leki i różne rokowanie. Dowody kliniczne wskazują na istnienie padaczek i zespołów padaczkowych zależnych od płci. Hormony płciowe żeńskie i męskie wpływają na próg pobudliwości drgawkowej mózgu. Dobrze znanym przykładem jest padaczka katamenialna, w której mechanizmy neurohormonalne zależne od cyklu miesiączkowego wpływają na występowanie drgawek. Progesteron to hormon przeciwdrgawkowy, natomiast estrogeny mogą działać zarówno pro-, jak i przeciwdrgawkowo, w zależności od stanu fizjologicznego. Inaczej niż w przypadku progesteronu, potencjalny wpływ modulacji progu drgawkowego przez testosteron jest złożony. W modelach zwierzęcych, ale także w badaniach klinicznych testosteron nasila występowanie drgawek poprzez swój metabolizm do estrogenów. W pracy przedstawiono zagadnienia wpływu leków przeciwpadaczkowych na potomstwo matek chorych na padaczkę (wady wrodzone, mniejsza masa urodzeniowa, zaburzenia neurorozwojowe). Zbiorcze dane wskazują na największą teratogenność w czasie ekspozycji na kwas walproinowy i inne leki przeciwpadaczkowe stosowane w politerapii. Wpływ na rozwój płodu mogą mieć też inne czynniki: ciężkość samej padaczki, rodzaj napadów, iloraz inteligencji matki, status socjoekonomiczny oraz narażenie na czynniki toksyczne (również alkohol i pozostałe używki). W opiece nad kobietą w wieku rozrodczym chorą na padaczkę powinno się dążyć do optymalnego doboru leków przeciwpadaczkowych jeszcze przed planowanym zajściem w ciążę.